Adenomioza poza narządami płciowymi

Zdarza się, że adonemioza występuje poza narządami płciowymi. W związku z tym możemy odróżnić cztery rodzaje choroby:

• adenomiozę pęcherza moczowego
• adenomiozę moczowodów
• adenomiozę jelit
• adennomiozę wyrostka robaczkowego

We wszystkich czterech przypadkach choroba występuje niezmiernie rzadko, a odsetek zachorowań oscyluje najczęściej w okolicach 1% wśród tych kobiet, u których zdiagnozowano endometriozę (przyp. chorobę, w której zmiany powstają poza błoną mięśniową macicy, w innych narządach kobiecego ciała).

Adenomioza pęcherza moczowego objawia się dość charakterystycznie. Kilka dni przed każdą miesiączką kobieta odczuwa parcie na pęcherz, występuje u niej częstomocz, a na końcu krwiomocz. Dolegliwości te znikają wraz z zakończeniem miesiączki i powracają przed wystąpieniem kolejnej. O rozpoznaniu choroby decyduje cystoskopia oraz badanie histopatologiczne wycinków celowanych.

W przypadku adenomiozy moczowodów rozpoznanie choroby jest niezwykle trudne. Wskazówkę dla kobiety mogą stanowić dolegliwości bólowe z prawej strony podbrzusza oraz problemy z oddawaniem moczu, które występują w początkowych stadiach choroby. Kiedy choroba przybiera formę bardziej zaawansowaną, zaczyna powodować bezobjawową utratę funkcji nerek.

Adenomiozę jelit ze względu na umiejscowienie guzów można podzielić na adenomiozę jelita cienkiego oraz adenomiozę jelita grubego. Drugi przypadek przysparza o wiele więcej problemów, ze względu na trudności diagnostyczne oraz ciężki przebieg kliniczny choroby. Wiążą się z tym również skomplikowane zabiegi operacyjne. W przypadku adenomiozy jelita cienkiego objawów może być wiele – od ogólnego osłabienia organizmu i utraty masy ciała, przez problemy z apetytem i zaburzenia snu, aż po naprzemienne wzdęcia i zaparcia, bóle kurczowe jelit oraz biegunki.

Adenomioza wyrostka robaczkowego występuje niezmiernie rzadko i prawie nigdy nie pojawia się samoistnie. Najczęściej współistnieje z endometriozą otrzewnej lub jajnika oraz adenomiozą jelita grubego. Choroba przebiega bezobjawowo, dlatego jej istnienie stwierdza się przypadkowo – najczęściej przy okazji badania jajników lub stanów zapalnych przydatków.